mevr. AB te C, 45 jaar
In 1990 ben ik op 18-jarige leeftijd aangereden door een auto terwijl ik op de fiets naar mijn opleiding reed. De gevolgen leken mee te vallen: behoudens een flink gekneusde knie en wat vaag gevoel in het hoofd, had ik op dat moment geen zichtbaar letsel. Dat “vaag in het hoofd” werd hoofdpijn, nekpijn, wat niet over ging. Ik heb toen de huisarts bezocht, ben onderzocht door een neuroloog, maar daar kwam niets concreets uit.
De jaren erna heb ik van alles geprobeerd om van de pijn af te komen, omdat het me danig beperkte in mijn leven: o.a. fysiotherapie, mensendieck, ostheopatie. Ik ben ook bij een psycholoog geweest omdat je gaat denken dat het tussen je oren zit ( bij gebrek aan een duidelijke kwaal denken de artsen er soms ook zo over).
In 2005 kwam ik op de pijnpoli van het Ikazia ziekenhuis is R’dam terecht, waar duidelijk werd dat de pijn vanuit de zenuw tussen de nekwervels C7 /C8 kwam. Vanaf toen onderging ik 1 à 2 keer per jaar een behandeling middels verhitting via een ingebrachte naald in de zenuw. Dat leverde na een stijging van de pijn vlak na de behandeling, een aantal maanden juist in meer of mindere mate vermindering van pijn op. Maar deze ingreep had een risico, omdat je toch, hoe gecontroleerd ook, schade aan een zenuw toebrengt. Daarbij wisselde het resultaat van de behandeling.
Tot zover wat van mijn voorgeschiedenis voor ik via een vriendin in het najaar van 2013 in aanraking kwam met dr. X en met het fenomeen neuraaltherapie. Hoewel ik nogal (zeg maar gerust erg) sceptisch ben over behandelingen die ik niet helemaal kan duiden of tot achter de komma snap, ben ik gestart met injecties met procaïne. Dat leek invloed te hebben op de mate van pijn, maar helemaal overtuigd was ik nog niet. Wellicht was het aan andere factoren te wijten, of toeval, of een lucky shot...
Nu ik dit schrijf is het najaar 2015, heb ik meerdere behandelingen achter de rug en kan ik niet meer om het feit heen dat de neuraaltherapie effect heeft. Ik heb lang gewacht om daarover een review te schrijven. Wanneer je al zo lang pijnklachten hebt moet je kennelijk meerdere keren ervaren dat het juist na de injecties langere tijd beter gaat. En het is soms lastig te duiden, omdat ik gewend ben wanneer het beter gaat, ook gelijk meer aan te pakken. Dus de klachten zijn niet altijd meteen minder, maar ik doe zoveel meer! En nu het weer wat afzakt en ik uitkijk naar een nieuwe afspraak, is het de hoogste tijd om te delen dat ik echt blij ben dat er zoiets als procaïne-injecties bestaan. Dat er na ruim 20 jaar toch iets blijkt te zijn wat helpt, en lang niet zo schadelijk is als zenuwen verhitten. En voor de heren medici die het lastig vinden om te accepteren dat neuraaltherapie echt iets is; ik ben scepticus nummer 1, en heb nog steeds twijfel of aankomende behandeling weer effect zal hebben, maar leef al twee jaar zonder ziekenhuis.