Casus 33: Concentratiestoornissen

Mevr B te B

Mijn ontmoeting met neuraaltherapie. Het is augustus 2007. ik heb al drie jaar, sinds een geïnfecteerde-tekenbeet, allerlei klachten: hoofdpijn, concentratiestoornis, vermoeidheid en dergelijke. Kortom: ik voel me niet goed en vooral mijn hoofd niet. Iemand noemt de naam van een arts voor neuraaltherapie en ik ben genoeg aan het eind van mijn Latijn om zelfs zoiets te willen proberen. Ik meld mijn plan bij mijn juist nieuwe en jonge huisarts, die mij nog eens ernstig waarschuwt voor deze "alternatieve" zijsprong.

Het eerste gesprek met de arts voor neuraaltherapie is lang en daarna mag ik thuis mijn hele medische leven via een vragenlijst invullen. Ik krijg een boekje mee, dat ik maar met moeite kan lezen: meer dan 5 minuten lettertjes of muzieknoten lezen is al een opgave voor me. Dan kom ik voor de eerste behandeling. Er worden een paar oude littekens opgezocht door de arts en met kleine prikjes wordt daar procaïne ingespoten. Het is klaar en de dokter vraagt: hoe is het nu? Ik snap het eerst niet, want ik verwacht geen onmiddellijk resultaat. Terwijl ik van de behandelbank omhoog kom, is daar opeens het besef: mijn hoofd staat weer "recht", dat blok is weg en die pieptoon met ruisende zee! De dokter waarschuwt me: als het binnen 24 uur weer terug is, heb ik niet op de goede plek geprikt en moet ik verder zoeken.

Gelukkig duurt het bijna een week voor het ruisen en kloppen weer terugkomt en nu, na een aantal behandelingen, vele weken. Wat een opluchting. Ik had me al deze 'vage klachten' dus toch niet verbeeld. Ik heb mezelf weer terug. Ongelofelijk!

© 2022 - Nederlandse Vakgroep Neuraal- en Regulatietherapie NVNR - E-mail —— Disclaimer